Lambrusco: je wordt er 'oud & gelukkig' van. Ik heb het zelf gezien!
Door Erik van Duijn
Ik heb het te pakken. Weer zo’n wijnobsessie. Lambrusco, kan er momenteel niet van afblijven. Alsof ik weer voor het eerst verliefd ben.
End of April. Very good flight to Bologna. Raining, but good temperature. Sleep well and in good mood.
We beginnen de dag serieus. We zoeven over de snelweg, verlaten Bologna en glijden naar Modena, de Povlakte in. Op naar het plaatsje Sorbara, naar de Lambrusco di Sorbara, naar Alberto Paltrinieri. Cantina Paltrinieri ligt tussen twee rivieren, Secchia en Panaro, op het prachtige terroir van ‘Il Cristo’. Het land is vlak, de wijngaarden staan vol met de druiven Lambrusco di Sorbara en een beetje Lambrusco Salamino. Die laatste druif is bij Paltrinieri vooral nodig voor de bevruchting van de Sorbara, want die kan zichzelf niet bestuiven. Arme jongen.
Paltrinieri is een mooi oud familiebedrijf uit 1927, maar nu o zo modern. Er wordt uiterst serieus gewerkt. Lambrusco wordt gemaakt met de ‘metodo charmat’. Alberto zorgt ervoor dat de tweede gisting in de gesloten tanks heel langzaam verloopt, op lage temperatuur, zodat hij mooie fijne belletjes krijgt. Zoals een echte Frizzante hoort te zijn. Zacht, licht mousserend en vluchtig. De twee absolute toppers voor mij zijn echter twee wijnen van 100% Lambrusco di Sorbara, LECLISSSE en RADICE.
 |
 |
 |
LECLISSE komt van het terroir ‘Il Cristo’ en is helder licht van kleur, doorschijnend roze. De geur is ‘floraal en kruidig’ en heeft tonen van aardbeien. De wijn heeft prachtige lichte belletjes, heel mooi, elegant. De smaak is mooi droog, opvallend fris, maar door het rijpe fruit heeft de wijn ook een ‘zoetje’ van perzik en steenfruit, naast een frisse afdronk van ‘rabarber’. Fantastisch aperitief en een geweldig glas voor een zomerse lunch. De wijn doet me denken aan Beaujolais, maar dan nog lichter en met ‘belletjes’ en misschien nog wel veel beter hihaha…. En dat terwijl ik gek ben op Beaujolais.
RADICE is een bijzondere wijn van ‘Il Cristo. Deze cuvee wordt niet gemaakt met de methode charmat. Hier vindt de tweede gisting, met natuurlijke gisten, plaats op de fles. Net als bij Champagne. De wijn wordt daarna gebotteld met de ‘lie’. De wijn is daardoor niet helder, maar wat troebel. Een mooie neus van gist, meer zuur dan LECLISSE. Wat ‘harder’ en grover, maar zeer verteerbaar, interessant en erg lekker. Voor je het weet is de fles leeg.
Na het mooie bezoek aan Paltrinieri rijden we naar de heuvels boven Modena, naar Castelvetro, langs de fabriek van Maserati en de vele commerciële boerderijen die de bulk aan aceto Balsamico produceren. We bereiden ons voor op de lunch bij ‘La Cavaliera’. Hier is de Lambrusco anders. Nu geen Sorbara druiven meer, maar slechts nog Grasparossa, de Koning van de Lambrusco.
Langzaam verdwijnt mijn ernst en geef ik me over aan de zon, die inmiddels volop schijnt. De middag zal minder serieus verlopen, maar wel zo aangenaam. We gaan lunchen bij ‘boeren en buitenlui’. Als we aankomen zit de tratoria al helemaal vol. Met oude mensen, met stramme benen, grijze haren en knokige knieën. Ze zitten op banken en stoelen, aan lange tafels en eten en drinken. Allemaal gerechten uit hun jeugd. Tortellini in brodo en Arrosto misto. Krijgen wij straks ook vast. We kunnen er binnen nog wel net bij, maar prefereren een tafel buiten, onder de pergola.
Buiten schijnt de zon, waarin wij ons koesteren en binnen zitten de oude mensen die eten en praten. Wij praten ook, maar over andere zaken dan zij. Zij zijn van hier. Wij zijn van daar, van verder weg, dus praten we anders over het land dan zij doen. Wij denken na over de heuvels en de wijn. Zij kennen die heuvels, vanuit hun jeugd, met al de geuren en kleuren. Zij kennen de streek met al zijn gewoonten. Bij hen zit het in de botten. Zij zijn er mee vergroeid. Zij weten niet beter. Wij verwonderen ons nog. Zij eten al van kinds af aan tortellini in brodo. Wij discussiëren erover. Zij drinken hun hele leven lang al Pignoletto Frizzante en Lambrusco. Wij verbazen ons erover. Haast kinderlijk. Onze Pignoletto smaakt naar citroenen. Echt. Mooie rijpe, maar grassige citroenen.
 |
 |
 |
Alles is lekker en de fles moet op en de tweede ook. Eerst krijgen we Gnocco fritto (gefrituurd brood) en salame en dan de verfijnde deegkussentjes in bouillon. Daarna volgt de hele reeks uit de Emiliaanse Romaanse keuken, zoals Rosette al Forno, Arrosto misto en Tagliata di manzo.
Wij raken beneveld en verzadigd. De oudjes komen naar buiten, zijn tevreden en praten rustig, zalig en zangerig. Tutto bene. Tussen de golvende heuvels van Emilia-Romagna. De dag glijdt weg. Het is inmiddels bijna 16.00 uur als we de wijngaarden van ‘La Cavaliera’ in gaan.
Een klein familiebedrijfje in Castelvreto is 4 ha groot en pas een paar jaar bezig is met de productie van eigen wijn. Men werkt geheel biologisch, met de natuurlijke gisten en zonder toevoeging van most voor de tweede fermentatie. Alle Frizzantes worden voor de tweede keer op de fles vergist, niets geen charmat. Daarna volledige remontage (net als in de Champagne) en een degorgement. De wijnen hebben dus lang op de lie gelegen, maar zijn wel helder. Zonder toevoeging van sulfiet. Wijnen met karakter.